A relación sexual non existe. Jaques Lacan
Filosofía e Sexualidade. XXXII Semana Galega de Filosofía.
Araceli Fuentes García-Romero. Psicoanalista en Madrid. Formada na ensinanza de Jaques Lacan. Analizouse en París coa Sra. Colette Soler. Membro da Escola Lacaniana de psicanálise e da Asociación Mundial de psicanálise. Realizou o seu pase e foi nomeada Analista da Escola en novembro de 2010, desenvolvendo o seu traballo como A.E. ao longo de tres anos na sede de Madrid da Escola Lacaniana de psicanálise (ELP) e en diferentes Congresos da Asociación Mundial de psicanálise (AMP). Na actualidade, é docente do Nucep-Madrid, onde é responsable do Departamento “O corpo e os seus goces” e coordina o Seminario do Campo Freudiano en Madrid.
Venres 10. Mañán 10:30 a 13:30. Bloque: REFLEXIÓN FILOSÓFICA SOBOR DA SEXUALIDADE
A descuberta da psicanálise a fins do século XIX, que amosa a importancia da sexualidade na formación dos síntomas e na propia vida humana, supuxo un escándalo na sociedade victoriana na que Freud vivía, causando o maior abraio pensar que os nenos e nenas xa teñen acceso á sexualidade polimorfa. Estamos no século XXI e as cousas mudaron moito respecto da sexualidade no discurso social; poderíase dicir que nos atopamos no polo oposto ao da sociedade victoriana. Hoxe asistimos á difusión masiva da pornografía a nível planetario, e a sexualidade non só non se reprime senón que nos vemos sometidos a un imperativo que empurra ao goce. Esto supón algo novo que podemos detectar no modo no que as novas xeracións operan a súa aprendizaxe. A psicanálise recolle as consecuencias do modo actual de vivir a sexualidade e as mudanzas que se produciron son o produto da acción combinada de dous discursos: o discurso da ciencia e o discurso capitalista, que exerceron unha fonda transformación na reprodución, na sexualidade e na familia.
A psicanálise tamén se viu afectada por estos cambios, nos que a orde simbólica quedou asemade tocada. A función paterna perdeu o privilexio que lle atribuían tanto a tradición como até certo intre a psicanálise. Non obstante, esta última, a diferenza doutros discursos embebidos do relativismo postmoderno, guíase polo real –polo “seu” real, un real diferente do da ciencia. Para a psicanálise non todo é relativo, porque o real existe, e iso dótaa dunha perspectiva da que outros discursos carecen.
A psicanálise é fundamentalmente unha praxe, e é desta praxe da que aquela extrae o seu saber. Esta ponencia inserida nun Congreso de Filosofía bríndanos a posibilidade de conversar con outros sobre o que a nosa praxe nos ten ensinado encol da sexualidade dos seres falantes.
