Orixe

A aula Castelao aparece no curso 1981-1982 por necesidades sociais e personais duna morea de persoas que querían superar, e non anular, as contradiccións nacidas do feito de ter que vivir no seo duna sociedade concreta, a sociedade galega, que ten uns problemas concretos o do feito correlativo de querer entender mellor os problemas anteriores. Diante duna realidade ferinte, como é a anterior, dúas son as saídas, como xa se insinou, pasar delas, é dicir, tomar o camiño do que está de volta, do que fracasou ou non se plantexa os problemas, ou tentar superar, dende a limitación do noso campo a mesma. Nós tomamolo segundo.E certo que temos dúbidas, é certo que lle vemos saídas, saídas que só se poden desbotar tras comprobar a súa inutilidade. A renuncia a loita era para nós, e segue a ser, a vivencia do fracaso, a renuncia a vida e a vivencia do inferno.

Obxectivos

A orixe anterior levounos a prantexar unha morea de actividades dirixidas todas elas por uns fins moi concretos, e a vez moi xerais, que permitisen a inserción de tódalas persoas que quixesen superar e vivir a problemática anterior e a vez evitase a caída nun activismo sen propósito.

Isos fins ou obxetivos xeradores, definidores e reguladores da actividade concrétanse deste xeito:

Anovación

Nun comezo os membros da Aula éramos só ensinantes que sentíamos, e sentíamos, a necesidade de renovarnos, de pórnos o día no noso traballo. Este traballo, hoxe, non se reduce ó encino, é algo aberto, toda persoa tenta pórse ó día no seo da súa vida e do seu traballo. Permítenos, pois, unha posibilidade grande de incorporar a quen sinta crítica e autocríticamente, é dicir, a quen pense que a verdade é loita, superación, búsqueda e rebúsqueda. Centrámonos noeido educativo a anovación sentímola, e sentímola, nos eidostemáticos (ou contidos específicos de cada materia, e sobre todo nos eidos da visión de “totalidade” sempre esixnte, no senso de ter que tela, e sempre evanescente, no senso de que cada feito novo, cada aportación racha o “universo” que xa críamos definido e definitivo), nos eidos didácticos (ou loita por un mellor modo de achegarnos os outros e de achegar o noso traballo), nos eidos metodolóxicos (é dicir, loita por unha teoría que sistematice e xustifique contidos e presente un material que as técnicas didáticas, sinaladas en segundo lugar, poidan tratar de comunicar e elaborar).

Galeguización

É unha vella loita, sobre todo no eido filosófico, pero extensible a outros campos do saber o de conciliar a “particularidade” ca “universalidade”. Non é un obxetivo o sinalar aquí en concreto cal é a posición sa Aula, senón o de dicir que tomamos conciencia e tentaremos de loitar para que todos o fagan. A filosofía, e o saber en xeral, ten de xurdir duna “praxe” e tratar de crear unha “teoría” que sirva para continuar o traballo, acción que, a súa vez, pode, e debe, axudar á modificación da teoría para que sirva para novas aportacións e direccións. Só tendo en conta a realidade concreta e o momento en que se produce a mesma se poderá avanzar e caminar cara unha “universalidade”, sempre limitada, onde todos sexamos, vivamos e entendámolo “ser”.

Promoción de actividades

Os dous obxectivos anteriores esixen, por coherencia, o compromiso dos membros da Aula con todo tipo de actos que potencien e desenvolvan os mesmos. A Aula, por tanto, tenta organizar e participar en todo tipo de “ágoras” onde un se renove e se desenvolva, dalgún xeito, a realidade na que nos tocou vivir. Conferencias, seminarios, congresos, semanas ... serán medios a potenciar para que a vida “flúa” e non se “encerre”, “aniquilándose” nas aulas, nos centros, nas institucións ... Crear, pois, a necesidade de “dudar”, de “superarse”, de “criticar” é finalidade urxente dos “vivos” e non dos “mortos”. Son os vivos os que teñen que “apelar” ós demais para que a morte non se enseñoree do medio que vivimos.